Po 50 przestałam dyskutować z głupotą. Szkoda czasu

Przychodzi taki moment w życiu, że odpuszczasz. Zrywasz z tym, co Ci nie służy. A niewątpliwie do tej kategorii należą jałowe rozmowy i zniżanie się do poziomu osób, które nic nie rozumieją. W pewnym wieku przestajemy mieć ochotę na uświadamianie głupoty. Skoro dobrze jej z własną ignorancją, to na zdrowie.

“Ludzie głupieją hurtowo, a mądrzeją detalicznie” W. Szymborska

Nie masz już czasu

W pewnym wieku zaczynasz szczególnie cenić swój czas. I nie masz najmniejszej ochoty, by tracić go na idiotów. Dużo lepszą opcją jest skupienie się na sobie. Ileż można tłumaczyć, nawracać, próbować wyjaśniać?  Prędzej czy później po prostu traci się ochotę na walkę z wiatrakami. A głupota nie jest warta uwagi.

Wiesz, że rzeczowe argumenty nie trafiają

Doświadczenie życiowe jest bezcenne. Pokazuję, że niektórzy nie chcą dać sobie pomóc. Zwyczajnie dobrze im z własną głupotą. I nie chcą się zmieniać.

Możesz przez lata starać się, wyszukiwać coraz nowsze argumenty. To na nic. Osoby, które zacietrzewią się w swojej głupocie są głusi. I bardzo pewni siebie. Oni nie mają żadnych wątpliwości. Wiedzą wszystko najlepiej.

“Zwróć uwagę głupcowi, to Cię znienawidzi. Zwróć uwagę mędrcowi – to będzie ci wdzięczny. W ten sposób ich odróżnisz.”

Nie chcesz się zniżać do poziomu głupoty

Jest też inny, ważny argument. Gdy przemawiasz do głupoty, musisz mówić jej językiem. A to rodzi dyskomfort. Bo samo zniżenie się do pewnego poziomu bywa źródłem stresu. Po co to robić?

Nie ma sensu. Czasami najlepszy sposobem na głupotę jest milczenie. To rozwiązanie, które chroni nas samych przed utratą nerwów, energii i czasu na to co jest niereformowalne.

Wszystko fajnie, ale skoro głupota mówi więcej i głośniej, to jest lepiej słyszana…Czasami staje się tak pewna siebie, że mądrości w ogóle nie widać. To też niedobrze. Istnieje jakiś złoty środek? Jak myślisz?