Miłość po 50 – zdarza się tylko szczęściarzom? A może jednak nie?

Szalona miłość kojarzona jest z młodością. Jej twarzy nie zdobią zmarszczki, a pleców pokaźny wór doświadczeń. Panuje pogląd, że naprawdę można się zakochać jedynie wtedy, kiedy mamy 20, czy 30 lat. Później nie ma szans na prawdziwe uczucie, raczej przyjaźń z perspektywą zabijania dzień po dniu dojmującej samotności. Podobno dojrzałe kobiety mogą liczyć co najwyżej na przywiązanie i pokrzepiające poklepanie po plecach, a nie na gorące pocałunki na rozgrzanej plaży po zachodzie słońca. Czy aby na pewno? To, że komuś dojrzała miłość się nie podoba, nie oznacza, że ona nie istnieje. Próby zaprzeczania jej są zwyczajnie nieskuteczne. Oszaleć na kogoś punkcie można w każdym wieku! I całe szczęście….

Miłość po 50? Daj spokój, w tym wieku?

Podobno każdy z nas przeżywa co najmniej trzykrotnie w ciągu życia prawdziwy szok. Raz, gdy dowiaduje się, że Mikołaj nie przynosi dzieciom prezentów, dwa, gdy uświadamia sobie, jak powstał, trzy, gdy dochodzi do niego, że jego rodzice mogą nadal to robić i nierzadko nadal TO robią.

W przypadku drugim i trzecim często zdobyciu wiedzy towarzyszy okrzyk obrzydzenia w stylu niewyszukanego „fuj”. Podobne emocje towarzyszą wielu gładkim twarzom, gdy do ich uszu dochodzą informację o intymności w dojrzałym wieku. Nadal, mimo łatwego dostępu do wiedzy, bliskość po 50, 60, a tym bardziej po 70 odbierana jest jako coś nieoczywistego. Jak to, oni jeszcze to robią? To w ogóle możliwe?

Ano okazuje się, że robią i co ciekawsze badania pokazują, że intymność w dojrzałym wieku jest zdecydowanie (pod wieloma względami) atrakcyjniejsza, bardziej elektryzująca niż u młodszych osób, a do tego szalenie zdrowa i przedłuża życia. Niesie mnóstwo pozytywnych emocji. Pozwala odmłodnieć w kilka chwil, działa jak najlepszy krem i specyfik na nadmierny apetyt, dodaje energii, a jednocześnie zapewnia regenerujący zdrowy sen, do tego chroni przed chorobami, podnosząc odporność. W dojrzałym wieku jest jeszcze bardziej elektryzująca! Dzieje się tak ze względu na pełną swobodę, akceptację swojego ciała i brak stresu o nieplanowaną ciążę.

Oczywiście wraz z wiekiem mogą pojawiać się pewne problemy, ale na szczęście nowoczesna medycyna świetnie sobie z nimi radzi. Zazwyczaj można je rozwiązać po jednej wizycie u ginekologa lub seksuologa.

To nie czas, by się zakochać?

Stereotypów jest jednak więcej.

Kolejnym z nich jest ten mówiący, że w pewnym wieku już się nie opłaca, bo jest za późno. Dlatego nadal można usłyszeć, że nie ma sensu wchodzić w poważne związki po 50. Bo i po co? To nie czas na amory! Przecież takie dojrzałe gruchające osóbki to są zwyczajnie zabawne, żeby nie napisać, że śmieszne. Nic tylko podśmiechiwać się z nich po kątach. Ale czy na pewno?

Ciekawie dopiero zaczyna się wtedy, kiedy spojrzymy, kto się śmieje. Komu dojrzała miłość tak naprawdę przeszkadza. Kogo razi najbardziej?

Najczęściej są to bliscy, którzy sami mają raczej średnio udane życie osobiste oraz ci, którzy boją się komplikacji…spadkowych. Choć brzmi to brutalnie, rzeczywistość pokazuje, że ślub w pewnym wieku komplikuje…życie spadkobiercom, którzy w wielu przypadkach obawiają się kłopotów po śmierci „panny młodej”. Stąd profilaktycznie, już nawet na wczesnym etapie znajomości, próbują ją „staruszkom” wybić z głowy.

Cynizm po 50

Dla sprawiedliwości warto dodać, że cyniczne jest nie tylko młode pokolenie, ale same pięćdziesięciolatki, podkreślające, że co prawda tęsknią za miłością, to niestety znalezienie jej w dojrzałym wieku graniczy z cudem. Nie brakuje głosów, że miłość to już minęła, a na „stare lata” to nie będę dorzucać do kosza „jego skarpetek i gaci do prania”.

Osoby rozczarowane długoletnim związkiem, poranione podczas rozwodu, być może przeżywające przez lata utratę bliskiej osoby, mogą być przekonane, że miłość to ostatnia rzecz, która je czeka w życiu. Z różnych powodów mogą odrzucać jej obecność nawet w sferze hipotetycznej.

Czy miłość po 50 jest możliwa?

Czy można zatem znaleźć miłość po 50? Odpowiedź na to pytanie nie jest rzecz jasna prosta, bo można rzec: „to zależy”. Przede wszystkim od nas samych, naszej otwartości, podejścia do życia, a także w pewnym sensie od szczęścia.

Jeśli jesteśmy radosne, pełne życia, optymistycznie nastawione do życia, nie zamykamy się w czterech ścianach i sfrustrowane nie szukamy partnera życiowego, szanse na przygodę czy nawet coś poważnego mocno rosną. Otwarta postawa, znalezienie pasji, pokochanie życia w pojedynkę otwiera przed nami mnóstwo możliwości.

Z kolei nastawienie się na „szukanie” i „układanie sobie życia na nowo” często rodzi mnóstwo frustracji. Miłość, paradoksalnie, przychodzi sama. Trzeba się na nią otworzyć, ale nie wpadać w pułapkę desperackich poszukiwań.