Kto jest odpowiedzialny za stworzenie relacji z wnukami – rodzice czy dziadkowie?
Podobno nie ma miłości większej niż ta, którą obdarzamy dzieci. Gdy rodzi się nam córka czy syn, doświadczamy dotąd nieznanych emocji. Wydawać by się mogło, że nic tego nie przebije. Do czasu aż zostajemy babciami. To, co dzieje się, gdy na świat przychodzą wnuki, to prawdziwa torpeda, emocjonalny roller coaster, koktajl naprawdę fantastycznych doświadczeń. Połączony z odpowiedzialnością za nową istotkę. Nie za jej życie, dobrobyt, bo to rola rodziców, ale za dobre relacje z babcią. Jak o nie dbać od samego początku?
Dziecko a rodzice
Małe dziecko jest w 100% uzależnione od rodziców, a szczególnie od matki, zwłaszcza jeśli ta karmi je piersią. Maluszek potrzebuje spokoju, czułości, miłości przede wszystkim od swojej podstawowej opiekunki. Oczywiście kołysanka od babci, ponoszenie na rękach są wskazane, ale nie ma co ukrywać, że drugorzędne, jeśli nie trzeciorzędne.
Początkowo, w naturalny sposób, wszystkie kontakty babci i wnuka odbywają się w obecności rodzica dziecka. Budowanie relacji odbywa się za obopólną zgodą. I ważne, by zadbać o dobre kontakty już na tym etapie. Nie tylko z wnukiem, ale też jego rodzicami.
Gdy dziecko jest w wieku przedszkolno-szkolnym
Sytuacja nieco się odmienia, gdy dziecko rośnie, staje się bardziej samodzielne, wtedy babcia może spotykać się z dziećmi bez opieki rodzica. Wiele mam z wielką wdzięcznością przyjmuje możliwość powierzenia opieki nad dzieckiem w trakcie jej nieobecności, w wakacje, przy wieczornym wyjściu, itd.
Małe dzieci zazwyczaj lubią jeździć do babci. Mają możliwość przebywania z osobą, która ich kocha bezgranicznie i nie jest to mama czy tata. O ile wszystko wcześniej poszło tak, jak trzeba, dzieci i rodzice z wielką ochotą przyjmują pomoc babć.
Problem pojawia się w przypadku konfliktu. Niestety często nieporozumienia na linii rodzic-babcia przenoszą się na relacje z wnukami. Niekoniecznie dlatego, że mama czy tata angażują dzieci w spory dorosłych, raczej dlatego, że dzieci dużo widzą i często same stają się nieufne. Wystarczy jedna ostrzejsza wymiana zdań, grymas na twarzy babci, smutek mamy, by maluch w naturalny sposób zwrócił się do rodzica. Jeśli dziecko nie ma codziennych kontaktów z babcią, w obliczu kryzysu dorosłych, będzie usilnie broniło rodziców i…obwiniało dziadków. Tak jest skonstruowana psychika małego dziecka i trudno cokolwiek na to poradzić.
Dlatego też wszelkie konflikty w rodzinie, zwłaszcza te intensywne, po których nie dochodzi do porozumienia lub zgoda jest pozorna, są takie złe dla dzieci. Oddalają wnuki od dziadków jak mało co. Jeśli zatem babci i mamie zależy, by dzieci miały kontakt ze starszym pokoleniem, powinny zrobić wszystko, by zadbać o jakość swoich relacji.
Babcia i nastolatka
Jeszcze inaczej wygląda sytuacja, gdy wnuk wkracza w okres nastoletni, kiedy jest już pod wieloma względami samowystarczalny i zaczyna czuć się również dorosły. Wtedy często relacje z babcią nabierają innego znaczenia. Wnuk nierzadko radzi się, omawia sytuacje z domu, szuka sprzymierzeńca, chce być wysłuchany. Babcia ma zazwyczaj czas i możliwości, by zaspokoić psychologiczne potrzeby wnuka.
Mądra babcia nie wykorzysta oczywiście buntu nastolatka i nie będzie podsycać w nim poczucia niesprawiedliwości, ale zadba o to, by nastolatek nauczył się rozwiązywać konflikty w domu. Niestety często w rodzinach, w których istnieje silna, toksyczna rywalizacja między rodzicami i dziadkami moment, kiedy nastoletni wnuk zwraca się do babci jest wykorzystywany, by odegrać się na rodzicach. Pokusa, by tak postąpić, zwłaszcza w skonfliktowanych rodzinach jest spora.
Kto jest zatem odpowiedzialny za budowanie relacji z wnukiem? Oczywiście dziadkowie, zwłaszcza na początku życia dziecka, przy współpracy z rodzicami dzień po dniu budują cenną relację. Dla dobra dziecka niezbędne jest jednak to, aby zarówno rodzice jak i dziadkowie umieli się dogadać, szanowali siebie i wspierali w swoich rolach.
