Jesteś środkowym dzieckiem? Koniecznie przeczytaj!

Wśród środkowych dzieci jest dużo tak zwanych czarnych owiec, odmieńców, którzy żyją na własnych zasadach, a w praktyce swoją postawa dotykają bolesnych miejsc w każdej rodzinie. Nieświadomie wytykają błędy i dlatego są tak często odrzucane. Z drugiej strony mają wielki potencjał i jeśli nie przyklei się im łatki, można dostrzec mnóstwo cennych cech charakteru drugiego, środkowego dziecka.

Drugie dziecko, środkowe dziecko

Istnieje wiele badań na temat tego, jak kolejność urodzin wpływa na charakter dziecka. Środkowe dziecko to te, które przychodzi na świat jako drugie. Jest przez krótki czas najmłodsze, ale na tyle krótki (do 3 lat), że bardziej rozwija się w konfiguracji środkowego dziecka niż najmłodszego.

Bardziej doświadczeni rodzice, ale i też mniejsza uwaga

Z jednej strony środkowe dziecko ma lepiej, bo jest wychowywane przez bardziej doświadczonego rodzica. Mama czy tata już tak „nie trzęsą” się nad córką czy synem, mają większy luz, dystans i pewność siebie. Z drugiej strony, jak pokazują badania, środkowe dziecko zajmuje pozycję „w cieniu”.

Nie jest ani najmłodsze, ani najstarsze, a jeśli ma płeć taką samą, jak pozostałe rodzeństwo, to…często ma po ludzku przechlapane. W codziennym pośpiechu i natłoku nie wyróżnia się niczym znaczącym, stąd rodzice poświęcają mu najmniej uwagi. A to ma swoje konsekwencje.

Jeśli młodsze rodzeństwo urodziło się do trzech lat po jego narodzinach nie jest w stanie nacieszyć się statusem najmłodszego w rodzinie. Nie zazna rozpieszczania, zaangażowania takiego, gdyby nie było młodszej konkurencji. To brutalne, ale w praktyce w rodzinie z co najmniej trójką dzieci najwięcej uwagi zdobywa najstarsze i najmłodsze dziecko. I fakt ten mocno wpływa na dziecko środkowe.

Jakie jest środkowe dziecko? Syndrom drugiego dziecka

Pionier psychologii Alfred Adler był zdania, że to, w jakiej konfiguracji rodziny się w rodzinie ma wpływ na nasz potencjał. Jednak nie wszyscy badacze zgadzają się z tą tezą.

Adler wskazywał, że wychowywanie się w tym samym domu jest drugorzędne dla faktu kolejności urodzin.

Konieczność dzielenia się uwagą rodziców wpływa na rozwój środkowego dziecka, które w praktyce otrzymuje mniej niż starsze rodzeństwo (trudniej mu skończyć dobrą szkołę i uzyskać wartościowy zawód, najczęściej odnajduje się w artystycznych dziedzinach).

Poza tym:

• środkowe dziecko łatwiej nawiązuje relacje,
• jest empatyczne,
• ale też bardziej buntownicze,
• doskonale radzi sobie w zażegnywaniu konfliktów, jest doskonałym mediatorem,
• jest godne zaufania, to dobry przyjaciel,
• niestety czasami mierzy się z poczuciem braku przynależności,
• często przez laty ukrywa marzenia i w konsekwencji nie wie, czego naprawdę chce, ma problem w obraniu jednej drogi rozwoju,
• czuje się przyćmiony przez rodzeństwo, niezrozumiany, po latach często ma negatywny obraz dzieciństwa,
• najczęściej osiąga najwięcej w twórczych aktywnościach, a także w sporcie,
• środkowe dzieci najczęściej pierwsze opuszczają dom, w młodszym wieku niż pozostałe rodzeństwo,
• angażują się w pomoc innym,
• środkowe dziecko jest elastyczne, łatwo się dostosowuje, jednak ma problem w wyznaczaniu granic i w walce o swoje dobro. Boi się jednoznacznie i gwałtownie zareagować,
• zazwyczaj buduje szczęśliwe i długotrwale relacje.

Jak pomóc środkowemu dziecku?

Gdy dziecko jest małe, warto zapewnić mu sporo uwagi, empatii. W tej roli doskonale sprawdzają się dziadkowie, którzy mogą wspomóc zabieganych rodziców w opiece nad młodszym rodzeństwem – by rodzice mieli czas dla dziecka drugiego. Środkowe dziecko potrzebuje czuć się ważne, kochane. Warto pracować nad jego pewnością siebie. W tym również mogą pomóc dziadkowie, traktując środkowe dziecko ze szczególną uwagą.

Jeśli środkowe dziecko jest już dorosłe, często kluczowa jest praca nad sobą. Na nowo trzeba wypracować relacje, zadbać o asertywność i wyznaczanie granic. Często niezbędne jest zdystansowanie się do rodziny i znalezienie swojej drogi, a także niejako zmuszenie, by bliscy zobaczyli środkowe dziecko w nowym świetle.

Bibliografia:

Linda Blair, „Kolejność narodzin a charakter. Co wpływa na osobowość dziecka”.